De Opoto Expres

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. Dat is niet omdat er weinig gebeurt of ik niks te vertellen heb. Eerder andersom, where to start? Laten we beginnen bij een terugblik naar een heerlijk paasweekend. Ik had afgesproken om een lang weekend met de collega’s van het naastgelegen Masanga ziekenhuis naar het strand te gaan. Sinds mijn aankomst 6 weken geleden ben ik nog niet uit de regio Yele/Masanga geweest. Stiekem vond ik dat best wel lekker, even een keer een periode niet ver op pad. De weekenden gewoon gebruiken om lekker tot rust te komen en van de omgeving genieten. Collega’s vroegen of ik niet eens ergens naartoe wilde in die voorgaande weekenden, maar ik heb er heerlijk van genoten om een keer niks te hoeven of ergens heen te moeten. De meesten weten wel dat ik het in Nederland lastig vind om stil te zitten en derhalve ook zelden een heel weekend thuis ben. Maargoed, na zes weken keek ik er wel weer naar uit om meer van de omgeving te zien en een weekendje aan het strand te genieten.

Vrijdagochtend vertrok ik achterop de motor bij ‘P-star’ richting Masanga vanuit waar wij onze weg vervolgden naar Bureh Beach. Ik was samen met Hanna (collega tropenarts die net als ik buitenlandstage doet) en de twee koppeltjes Erik & Diede en Jaap & Rosa. Jaap en Rosa zijn net afgestudeerde tropenartsen en gaan de functies van Erik en Diede overnemen die inmiddels al bijna twee jaar in Sierra Leone zitten. Met zijn 6e zaten we in een 4x4 auto richting het strand, daar ging hij dan, de Opoto Express (zoals ik al eens vertelt heb betekent opoto letterlijk wit persoon). Onderweg stopte we in Makeni en voor het eerst in 6 weken stapte ik weer een supermarkt binnen. Wat normaal een dagelijkse bezigheid is was nu een speciaal uitstapje.
Maar de Monoprix supermarkt is niet te vergelijken met een Nederlandse supermarkt. De prijzen voor alle geïmporteerde producten reizen de pan uit en het assortiment bestaat volledig uit houdbare producten. Mocht je er 5 euro voor over hebben kon je een pakje ‘echte boter’ krijgen, rechtstreeks geïmporteerd uit Nederland. Ook kwam ik een van mijn favoriete drankjes tegen uit Zuid Afrika; Savanna Dry! Maar ook chips en flessen wijn zijn hier te krijgen. Het was grappig om te ervaren hoe je kan genieten van een bezoekje aan een supermarkt. De supermarkteigenaar Hassan is bevriend met alle expats die regelmatig langskomen in zijn winkel. Zijn klantenkring bestaat dan ook alleen maar uit expats en de enkele Sierra Leonier die zich tot de rijke klasse mag rekenen. Bij aankomst verwelkomt hij ons en regelt hij dat iedereen een klein (goed) kopje koffie krijgt, een luxeproduct hier. De weg wordt vervolgt en ongeveer 5 uur later komen wij aan op Bureh Beach.

Zowel bij de heen als terugweg worden we regelmatig gestopt bij check points. Hierbij wordt uitgevraagd waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Als je door de check heen komt laten ze het touw wat over de weg gespannen is zakken en mag je doorrijden. Het is lastig te bepalen wat de criteria zijn waarop ze je door laten. Gelukkig waren de officieren nu relatief mild, maar ze kunnen je auto ook staande houden waarbij je moet uitstappen en ze je auto verder inspecteren. Soms vragen ze om geld of andere bezittingen. Gelukkig helpt het vaak als je aangeeft dat je als arts in een lokaal ziekenhuis werkt. Als ze vragen of je wat voor de officier hebt kun je ze dan ook meteen een behandeling aanbieden bij de eerst volgende keer dat ze met gezondheidsproblemen kampen.

Op de heenweg komen we ook nog een belangrijke persoon tegen, waarschijnlijk de president van Sierra Leone. Omringt door een colone van 20 auto’s met de nodige soldaten wordt hij van bestemming naar bestemming gereden. Wat een geld gaat hierin om.

De eerste twee nachten verblijven Hanna en ik in het relatief dure Saful resort, dit omdat alle kamers in de goedkopere resorts al volgeboekt waren. Onze kamer heeft zowaar airconditioning en is de bovenste etage van een houten huisje met uitzicht op zee. Het is echt genieten en ik kom weer lekker tot rust van een hectische week in het ziekenhuis. Regelmatig nemen we een duik in de zee of lezen we een boekje op de heerlijke ligbanken. Maar het blijft natuurlijk wel Afrika, je weet hierbij nooit precies waar je van op aan kunt. Zo doet de eerste nacht onze airco het niet en de tweede dag hebben we geen stromend water (wat dus zo ver gaat dat je bijvoorbeeld de WC niet kan doortrekken). Verder is ons verblijf erg prettig en geniet ik volop van de mooie omgeving. Voor de laatste nacht verhuizen we naar Lumthubul en krijgen we hun mooiste huisje pal naast het strand. We hebben een klein tuintje (lees strandje) met een prachtig uitzicht. Ik vind een mooie grote steen pal naast het strand en begin eindelijk aan een boek wat ik al sinds 2018 wil uitlezen maar nooit de tijd voor heb gevonden (lees genomen). ’S Avonds spelen we spelletjes en drinken we een drankje, wat is het heerlijk genieten. Het contrast had in dat opzicht niet groter gekund, van de soms schrijnende situaties in het ziekenhuis waar je eigenlijk altijd meer patiënten verliest dan je zou willen naar een prachtig stukje paradijs waar je alle gebreken even kan vergeten. Het voelt dan ook wel dubbel dat jij lekker ontspannen aan het strand zit terwijl je collega een aantal uur verderop aan het ploeteren is om het ernstig zieke kind wat is binnengebracht in leven te houden. Gelukkig valt dit alles ook wel weer te relativeren, aan een uitgeputte arts hebben die kinderen ook niks. Na nog een laatste duik in het water en een lekker ontbijt met wentelteefjes vertrekt de opoto expres maandagochtend weer terug richting ruraal Sierra Leone. ’s Middags om 5 uur begint de dienst namelijk weer.

Een laatste grappige gebeurtenis voor mijn thuiskomst was de motorrit terug. Ik werd in Magburaka afgezet om met de motorbike terug naar Yele te gaan. Nog voordat ik de 100 meter naar de motorstandplaats had voltooid kwam er al iemand naar mij toe rennen ‘Anne Anne’ (het klonk meer als Hanna Hanna, wat hier wel een lokale naam is). Daar was Alie, mijn motordriver van 2 weken geleden die mij toen ook van Magburaka naar Yele had gebracht. Gelukkig herkende ik hem nog omdat hij dezelfde warme muts op had als de vorige keer, inclusief de zweetdruppels die over zijn gezicht liepen omdat het buiten bijna 40 graden was. Hij moest weer naar Yele en ik kon mee! Sterker nog, we konden meteen vertrekken. Hij moest alleen even wat bagage van de motor halen zodat er genoeg plek was dat ik kon zitten en daarna we vertrokken onze weg naar Yele. De Opoto expres werd vervolgt en ik was ruim optijd terug om weer opgeladen aan mijn dienst te beginnen.