In and out of the comfort zone

Waar ik al bang voor was lijkt toch te gebeuren, de frequentie van mijn blogs neemt af. Niet omdat ik niet weet waar ik over kan schrijven, ook niet perse omdat ik te druk ben, maar meer om de ‘mindspace’ te vinden om er goed voor te zitten en wat op papier te zetten.
Zoals ik al eerder vertelde is elk verhaal een moment van reflectie voor mijzelf. Zo’n moment van reflectie kost tijd en energie. Niet altijd word je blij van deze momenten van reflectie, want niet altijd heb je bereikt wat je initieel in gedachten had om te bereiken. Zoals veel mensen weten leg ik de lat regelmatig (lees altijd) hoog voor mijzelf. Misschien is een deel van mijn uitstelgedrag dan ook gebaseerd op het feit dat ik nog niet alles bereik wat ik hier wil bereiken en dat ik dat lastig vind om te aanvaarden. Waarschijnlijk ook omdat het niet gaat op het tempo waarop ik dat wil. Ik ben zowel in als out of my comfort zone in vele opzichten.

Op het moment van schrijven zit ik op de veranda van een heerlijk strandhuisje waar ik afgelopen week in kon verblijven. Ik heb de tijd genomen om even goed te ontspannen en bij te tanken van de afgelopen 2-3 maanden. Een vakantie als deze is voor mij out of my comfort zone. Een hele week alleen maar op het strand zijn, nul verplichtingen hebben. Je leven bestaat uit eten, slapen, relaxen en zwemmen in de zee. Wat je er gratis bij krijgt is de tijd om na te denken en te reflecteren. Dit is goed en dit is nodig, wanneer heb ik hier voor het laatst een hele week de tijd voor genomen? Ik kan het me niet herinneren. Sinds ik op de ‘geneeskunde-trein’ ben gestapt ben ik met volle vaart gaan rijden zonder te stoppen. Het studeren ging vlekkeloos (al zeg ik het zelf). Ik kon het combineren met diverse besturen, sportieve activiteiten en werkte ernaast ook relatief veel om het een en ander te kunnen bekostigen. Als ik vrij was nam ik niet de tijd om op mijn kont te zitten, maar ik plande volle vakanties naar verre landen waarin ik alles ontdekte wat er te ontdekken viel in de tijd die ik had. Hier heb ik geen moment spijt van gehad en ik heb veel geleerd, maar echt relaxen en bijkomen was het niet. Achteraf. Zo stelde ik mijzelf deze week dan ook de nodige vragen; zou ik zulke reizen nog eens maken? Zou ik ze dezelfde invulling geven? Ja en nee. Ik wil zeker nog meer landen op de wereld ontdekken, maar liever in een iets rustiger tempo waarbij je zelf ook nog wat tijd voor ontspanning hebt.

Ergens zit ik ook weer volledig in mijn comfort zone. Ik ben precies op de plek waar ik altijd van gedroomd heb. Sierra Leone, een land waar je als klassieke tropenarts nog zoveel werk kan verrichten. Is dit dan het eindpunt van de trein waar ik al die jaren geleden op ben gestapt? In het ziekenhuis voel ik mij echter nog zo vaak een vis op het droge. Chirurgisch voel ik mij sterk en weet ik precies wat ik moet doen, daar ben ik de afgelopen twee jaren in Nederland goed in opgeleid. Maar als beschouwend arts heb ik nooit gewerkt en dat merk ik. Het is vervelend om te beseffen dat je bepaalde kennis niet voldoende beheerst om uitleg te geven aan collega’s die je vragen stellen of dat je zelf ook niet precies weet wat je moet doen als een patiënt zich met bepaalde klachten presenteert. Natuurlijk weet ik dat ik niet alles kan weten en dat ik hier ben om te leren, maar uiteraard leg ik de lat hoog voor mezelf en wil ik wel alles kunnen. Omdat de beschouwende kant van de geneeskunde niet iets is wat je even in een avondje bijleert heeft mij dit de laatste maanden best wel tegen gestaan. Ik wil mijzelf uiteraard graag verdiepen in deze materie zodat ik in het vervolg mijn collega’s wel antwoord kan geven op hun vragen, maar waar begin je? Ik realiseer me nu dat de omvang van de dingen die ik nog moet leren mij een beetje heeft tegen gehouden om daadwerkelijk met de verdieping te starten. De vraag of ik wel geschikt ben voor dit werk is regelmatig door mijn hoofd gegaan. Moet ik niet gewoon iets gaan doen wat meer chirurgisch is en dus misschien beter bij mij past? Ik ben er nog niet over uit. En ook dat is oke tijdens dit leerproces.

Inmiddels ben ik bijna halverwege mijn stage en ook dat heeft twee kanten. Fijn dat de tijd zo snel gaat dat ik al halverwege ben, nadelig dat er nog veel dingen zijn die ik in deze resterende tijd wil leren en doen. Fijn dat ik Robbie en mijn familie en vrienden weer snel kan zien, nadelig dat ik nog geen plan heb wat ik precies ga doen als ik terug kom.

De week op het strand is inmiddels bijna ten einde en waarschijnlijk heb ik nu meer vraagstukken dan waarmee ik de week ben begonnen. Desondanks voel ik me als herboren en heb goede energie en moed om er weer tegenaan te gaan en me te gaan verdiepen in alle dingen die ik nog niet weet.